Culture shock from Brazil to Bolivia
Door: wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
07 Mei 2004 | Bolivia, Potosí
Voor de Nederlandstaligen: vanaf nu staan de Engelse versies eerst, vóór de Nederlandse. Gewoon een beetje naar beneden scrollen!
On sunday it was time to go.
We still went to the Ipanemabeach in the morning and almost couldn't leave it... But Graziela and I had to.
We passed by the Favelas, the poor suburbs, taking the fast motorway towards Sao Paolo.
4 hours later we arrived to the neighbourcity that has the international airport of Sao Paolo. We looked for a nearby hotel and went to bed early. My last night in Brazil...
The next morning I got too early to the airport, but almost missed my flight! I had been on the internet without watching the time... Ajajaj!
The airplane took me to the neighbourcountry, Bolivia. I was going to visit Philippe, who's about to start working there in another volunteer project. I absolutly wanted to see him before returning to Belgium.
And in this way I could already learn about his new life for the next three months!
The trip wasn't easy, certainly after the luxurious way of travelling by car in Brazil! Boilivia is very different from Brazil, and although I knew it -I've been here 2 months ago- it gave me a culture shock when I got out of the plane in Santa Cruz de la Sierra.
I went immediatly to the busstaton to get a ticket for the 14 hour-bus to Sucre. Fortunatly there weren't many people on it so I had enough space for my own.
Only the last hours of the trip went bad; the bus was filling up with traditional farmers and families and many of them are not used to buses nor cars. So was the woman sitting behind me. After a while she opened her window and started throwing up loudly. Awful!! I couldn't move, because the seat next to me -and partly mine too- was been taken by a fatass granny with 7 skirts on.
After that adventurous trip that had taken all night, I changed bus in Sucre and crawled into a small one, together with 40 other persons. All next, under and above each other. 3 hours of that torture was enough to get to Potosi, the town were Philippe is staying. Ouff!
xxx
Zondag was het tijd om te gaan.
We zijn 's ochtends nog op het Ipanemastrand gaan bakken, en we konnen het bijna niet opbrengen om te vertrekken... Maar Graziela en ik moesten wel.
De stad uit, voorbij de Favelas -de beruchte armenwijken- de snelle autoweg op naar Sao Paolo.
4 uur later kwamen we aan in het buurstadje waar de internationale luchthaven van Sao Paolo gelegen is. We hebben er een hotelletje gezocht dat dichtbij was en zijn vroeg naar bed gegaan. Mijn laatste nacht in Brazil...
De volgende morgen was ik al veel te vroeg present in de luchthaven, maar toch...bijna m'n vlucht gemist! Ik was aan het internetten zonder op de tijd te letten. Ajajaj!
Ik kwam met een kloppend hart in het vliegtuig terecht, dat me naar het buurland bracht, Bolivia.
Ik was op weg naar Philippe, die op het punt staat weer te beginnen werken in een vrijwilligersproject. Ik wou hem absoluut nog zien voor ik weer naar België terugkeer.
Plus zo kan ik al te weten komen hoe zijn nieuw leven voor de volgende 3 maanden er uitziet!
De reis naar hem was niet makkelijk, zeker niet na die luxueuze manier van reizen met de auto in Brazil! Bolivië is heel anders dan Brazil en ik wist dat goed genoeg -ben 2 maanden geleden ook in dit land geweest- en toch kreeg ik een heuse cultuurshock toen ik uit het vliegtuig stapte in Santa Cruz de la Sierra.
Ik ben rechtstreeks naar de buscentrale gegaan om een ticket te kopen voor de 14-uur durende trip naar Sucre.
Gelukkig bleek die bus halfleeg te zijn, dus ik had ruimte genoeg om me gezellig te nestelen voor de nacht door te komen.
Toch werd het een pak minder de laatste uren; er kwamen meer en meer mensen opgestapt die aan de kant van de weg stonden te wachten. Allemaal traditionele boeren en familie's. De meesten van hen zijn niet gewend aan auto`s en bussen. Dat was ook het geval met de vrouw achter mij. Na een tijdje opende ze haar raam en begon luidweg te kotsen. Afgrijselijk! Ik kon me amper bewegen, want de zetel naast mij -plus deels die van mij- was volledig ingenomen door een granny met een hele dikke kont en 7 rokken aan.
Na die avontuurlijke reis die de hele nacht geduurd had, moest ik in een ander, klein busje. Ik moest er zowaar inkruipen, samen met nog 40 anderen. Allemaal onder, naast en boven elkaar.
3 uren heeft die foltering geduurd, voor we in Potosí aankwamen, het stadje waar Philippe verblijft. Oef!!
xxx
On sunday it was time to go.
We still went to the Ipanemabeach in the morning and almost couldn't leave it... But Graziela and I had to.
We passed by the Favelas, the poor suburbs, taking the fast motorway towards Sao Paolo.
4 hours later we arrived to the neighbourcity that has the international airport of Sao Paolo. We looked for a nearby hotel and went to bed early. My last night in Brazil...
The next morning I got too early to the airport, but almost missed my flight! I had been on the internet without watching the time... Ajajaj!
The airplane took me to the neighbourcountry, Bolivia. I was going to visit Philippe, who's about to start working there in another volunteer project. I absolutly wanted to see him before returning to Belgium.
And in this way I could already learn about his new life for the next three months!
The trip wasn't easy, certainly after the luxurious way of travelling by car in Brazil! Boilivia is very different from Brazil, and although I knew it -I've been here 2 months ago- it gave me a culture shock when I got out of the plane in Santa Cruz de la Sierra.
I went immediatly to the busstaton to get a ticket for the 14 hour-bus to Sucre. Fortunatly there weren't many people on it so I had enough space for my own.
Only the last hours of the trip went bad; the bus was filling up with traditional farmers and families and many of them are not used to buses nor cars. So was the woman sitting behind me. After a while she opened her window and started throwing up loudly. Awful!! I couldn't move, because the seat next to me -and partly mine too- was been taken by a fatass granny with 7 skirts on.
After that adventurous trip that had taken all night, I changed bus in Sucre and crawled into a small one, together with 40 other persons. All next, under and above each other. 3 hours of that torture was enough to get to Potosi, the town were Philippe is staying. Ouff!
xxx
Zondag was het tijd om te gaan.
We zijn 's ochtends nog op het Ipanemastrand gaan bakken, en we konnen het bijna niet opbrengen om te vertrekken... Maar Graziela en ik moesten wel.
De stad uit, voorbij de Favelas -de beruchte armenwijken- de snelle autoweg op naar Sao Paolo.
4 uur later kwamen we aan in het buurstadje waar de internationale luchthaven van Sao Paolo gelegen is. We hebben er een hotelletje gezocht dat dichtbij was en zijn vroeg naar bed gegaan. Mijn laatste nacht in Brazil...
De volgende morgen was ik al veel te vroeg present in de luchthaven, maar toch...bijna m'n vlucht gemist! Ik was aan het internetten zonder op de tijd te letten. Ajajaj!
Ik kwam met een kloppend hart in het vliegtuig terecht, dat me naar het buurland bracht, Bolivia.
Ik was op weg naar Philippe, die op het punt staat weer te beginnen werken in een vrijwilligersproject. Ik wou hem absoluut nog zien voor ik weer naar België terugkeer.
Plus zo kan ik al te weten komen hoe zijn nieuw leven voor de volgende 3 maanden er uitziet!
De reis naar hem was niet makkelijk, zeker niet na die luxueuze manier van reizen met de auto in Brazil! Bolivië is heel anders dan Brazil en ik wist dat goed genoeg -ben 2 maanden geleden ook in dit land geweest- en toch kreeg ik een heuse cultuurshock toen ik uit het vliegtuig stapte in Santa Cruz de la Sierra.
Ik ben rechtstreeks naar de buscentrale gegaan om een ticket te kopen voor de 14-uur durende trip naar Sucre.
Gelukkig bleek die bus halfleeg te zijn, dus ik had ruimte genoeg om me gezellig te nestelen voor de nacht door te komen.
Toch werd het een pak minder de laatste uren; er kwamen meer en meer mensen opgestapt die aan de kant van de weg stonden te wachten. Allemaal traditionele boeren en familie's. De meesten van hen zijn niet gewend aan auto`s en bussen. Dat was ook het geval met de vrouw achter mij. Na een tijdje opende ze haar raam en begon luidweg te kotsen. Afgrijselijk! Ik kon me amper bewegen, want de zetel naast mij -plus deels die van mij- was volledig ingenomen door een granny met een hele dikke kont en 7 rokken aan.
Na die avontuurlijke reis die de hele nacht geduurd had, moest ik in een ander, klein busje. Ik moest er zowaar inkruipen, samen met nog 40 anderen. Allemaal onder, naast en boven elkaar.
3 uren heeft die foltering geduurd, voor we in Potosí aankwamen, het stadje waar Philippe verblijft. Oef!!
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
