The way back has started

The ones who know how to count will realise: the three months of my trip are almost over. The way back to Belgium has begun.
Apart from stressing about the way I was going to get to Lima, where I have my flight back home, I've spent the last 4 days nice and quietly with Philippe. We've taken all the time to do nothing, that's nice for a change.
The most relaxing has been our visit to the hot therms, a natural pool with hot water from about 30·. The warmth comes from deep down Mother Earth, but nobody knows exactly how deep it is. The Inca-emperors used to come here to take a bath. It's funny, because outside there's a cold wind blowing (we're at an altitude of 4200m) and inside the water it's so pleasant and warm... You just don't want to come out! We've been in it for almost 2 hours and we ended up like shrunken aliens.
We've also made a cultural visit to the building where they used to make the moneycoins 2 centuries ago. This city has been very rich and developped on world-level during the time of the Spanish Colonisation.
The reason of that richness was the Cerro Rico, the Rich Mountain. That existed of pure silver, gold and loads of minerals. The Spanish conquisters have exploited the mountain to take everything to Europe untill their was no pure silver left. Nowadays 7000 Bolivian miners are still working every day in the mines with their bare hands, in really bad circumstances. Yesterday we've visited such a mine and you can feel and see how hard the miners' life must be. All day in the darkness of the underground with only one lamplight and with little oxygen in the corridors. They don't even take a break for lunch, they continue working 'till late, chewing coca leaves.
At a certain moment we -Philippe, the guide and I- were crawling into a corridor when we suddenly heard a nearby explosion, that blew out our lamplights. What a shock! We were in middle of nowhere, in absolute darkness and we didn't know nothing. We thought some walls had come down and we couldn't get out anymore....
But when I called the guide's name, he said that everything was ok and he enlighted our lamps.
Aparently the explosion had been on the other side and it was just because of the pressure that our lamps had gone out.
Later we watched some other mineworkers preparing their dynamite to make 8 little explosions. They warned us when they were ready and we went all running to hide in an alcove at about 40 meters, where we waited to listen to the explosions. Kicking!
Today there's no kicking at all. I've just said goodbye to Philippe, for real this time. He had to leave town before me, so I had to wave him goodbye. I'm gonna miss him hard!
My bus leaves in one hour, heading to the capital, La Paz. Tomorrow morning I'll get there and I'll go straight to the airport. To take a flight to Lima, Peru. Then the circle will be round, I will be back at the point where I've begun. On monday I have to be there for the one way, there's no turning back, to Belgium. The 11th of may 2004 I will be at home again.
xxx

Degenen die kunnen tellen zullen het wel weten: de drie maanden van deze reis zijn bijna voorbij. De terugkeer naar België is begonnen.
Buiten het gestress over hoe ik nu juist van hier naar Lima moest geraken, waar ik mijn vlucht naar huis heb, heb ik de laatste 4 dagen in alle rust met Philippe doorgebracht. We hebben alle tijd genomen om niets te doen. Dat is wel 's leuk voor de verandering.
Het meest rustgevend was wel het bezoek aan de warme thermen, een natuurlijk bad met water van 30 graden. Die warmte komt van diep beneden Moeder Aarde, maar niemand weet precies hoe diep hij is. De Inca-keizers kwamen hier vroeger naar het schijnt baden.
Het is grappig, want buiten waait er een koude wind (we zitten hier op 4200 meter hoogte) en binnenin het water is het heerlijk warm. Je wilt er gewoon niet meer uitkomen eens je erin bent gegaan! We zijn er wel bijna 2 uur ingebleven en toen we er eindelijk uitkwamen waren we net twee verschrompelde alientjes.
We hebben ook een cultureel bezoek gedaan aan het gebouw waar ze 2 eeuwen geleden de geldmunten maakten. Deze stad is tijdens de periode van de Spaanse kolonisatie heel rijk en op wereldniveau ontwikkeld geweest.
De reden van die weelde was de Cerro Rico, de Rijke Berg. Die bestond uit puur zilver, goud en duizenden mineralen. De Spaanse veroveraars hebben alles uit de berg gehaald om naar Europa te brengen, tot er geen puur zilver meer over was.
De dag van vandaag zijn er nog steeds 7000 mijnwerkers met hun blote aan het zwoegen in de mijnen, steevast in zeer slechte omstandigheden.
Gisteren hebben we zo'n mijn bezocht en je kan er levensecht zien en voelen hoe hard het mijnwerkersleven moet zijn. De hele dag in de donkere ondergrond met slechts één lampje en weinig zuurstof in de gangen. Ze pakken zelfs geen pauze om te eten, ze werken de hele dag tot laat, al kauwend op cocablaadjes.
Op een gegeven moment waren we -Philippe, de gids en ik- door de gangen aan het kruipen toen we plots dichtbij een explosie hoorden. Het doofde onze lampjes. Wat een schok! We waren in het midden van de doolhof van gangen, het was stikdonker en we wisten niets. WE dachten dat er muren waren ingestort en dat we er niet meer uit konden...
Maar toen ik de gids zijn naam riep, zei hij dat alles in orde was en hij maakte onze lampjes weer aan. Blijkbaar had de explosie aan de andere kant plaats gevonden en was het enkel door de druk dat onze lampjes gedoofd waren.
Even later konden we een paar andere mijnwerkers aanschouwen die hun springstof aan het klaarmaken waren om 8 kleine ontploffingen te maken. Toen ze klaar waren, waarschuwden ze ons en we gingen rennend voor ons leven naar een open ruimte op 40 meter om te schuilen. Daar bleven we zitten om naar de explosies te luisteren. Kicken!
Vandaag was er niet veel te kicken. Philippe en ik hebben juist afscheid genomen, deze keer voor echt. Hij moest eerder weg dan ik, dus deze keer moest ik hem uitwuiven. Ik ga hem hard missen!
Mijn bus vertrekt binnen een uur naar de hoofdstad, La Paz. Morgenvroeg kom ik daar aan en dan ga ik rechtstreeks naar de luchthaven. Om een vlucht te pakken naar Lima, Peru. Dan zal de cirkel rond zijn, ik zal weer op het punt staan waar ik begonnen ben. Maandag moet ik daar zijn voor éénrichting, er is geen weg terug, naar België. De 11de mei 2004 zal ik weer thuis zijn.
xxx